Απλά δεν βγαίνει νόημα
Ένα παραμύθι, για κάθε αναπάντητο ερώτημα
Φτερά από κερί, ασφάλεια με χρυσά κάγκελα
Κοιμάμαι στο ζενίθ μου, ξυπνάω στην κατάντια
Μιλάω για αγάπη και ρομαντικά βράδια
Μα αγγίζω τα παιδιά μου με χειρουργικά γάντια
Κι ας κοιτώ τον ουρανό για να νιώσω παλιός
Κι ας σκοτώσω τη νύχτα για να δω το φως
Είναι αλλιώς όταν ο φόβος καθορίζει τα λάθη
Τότε χάνεις διπλά, τότε γυρίζεις την πλάτη
Βλέπω τα μάτια σου, νιώθω τον πόνο σου κι απέχω
Θέλω να ελπίζω πως δεν αξίζω να είμαι ότι αντικρίζω
Όσο δακρύζω, νιώθω πιο πολύ ότι αντέχω το ψέμα
Αναγνωρίζω τα απαράβατα, τα άβατα και τα περπατημένα

Σε έναν κόσμο που όλοι ξεχωρίζουμε
Τα μονοπάτια της ζωής μας δεν ορίζουμε
Δεν ξέρουμε πότε θα πέσει αυτό που χτίζουμε
Στο να ζήσουμε καλύτερα ελπίζουμε

Ανάσανα κι έψαξα το μονοπάτι, με καβάτζα μόνο ένα δάκρυ
2000 χρόνια στάχτη, ο κόσμος μια πλαστική απάτη
Ένας οργανισμός ακάθαρτος και νοσηρός, αναρωτιέμαι πώς
Ακόμα ελπίζω, ακόμα νιώθω, ακόμα χτίζω
Μα πώς; Μέσα στο γκρίζο
Ρίχνω χρώμα στην παλέτα, βάφω την κάθε μέρα
Μα βγαίνει πάλι μουντό, πάλι το ίδιο σκηνικό
και δεν μπορώ να βρω το σωστό χρωματισμό
τα σωστά υλικά, να μην γκρεμίσει κι αυτό
Έπεσα, πόνεσα, σηκώθηκα, περπάτησα
Για μια στιγμή απελπίστηκα και όλα τα παράτησα
Έκλεισα τα μάτια κι έκανα μια ευχή
Όταν τα ανοίξω να μη βρω κι άλλη πληγή
Άλλη μια φυλακή ελκυστική (για την ψυχή)
Άλλη μια φυλακή για την ψυχή (ελκυστική)

Πολεμάω για το δικαίωμα να νιώθω την απόγνωση
Χωρίς παρηγοριά, χωρίς αιτιολόγηση
Χωρίς την υποχρέωση που νιώθεις για τον πόνο μου
Γιατί γιατρεύοντας εμένα γιατρεύεις και τον κόσμο σου
Τον εύθραυστο, τον διαρκώς απειλούμενο
τον μόνο σου κρατούμενο, τον τρομερό εφιάλτη
Ριζωμένο στα θεμέλια της νεύρωσης που χτίζεις
Την ανάγκη να ελέγχεις και να διαδραματίζεις
Γολγοθάδες και θεούς καλοφαγάδες, με ρωτάς τι μένει
Βυθίζεσαι κι είμαστε όλοι συνεννοημένοι
και τίποτα δεν μένει

Πώς να στο πω, το ’χω κάπως στο μυαλό αλλιώτικο
Θα ήθελα τον κόσμο διαφορετικό και όμορφο
Χωρίς φόβο και πόνο
Χωρίς αίμα και μίσος
Χωρίς τα μονοπάτια να χωρίζουν στο ημίφως.