back to
HXOKPATOPIA
We’ve updated our Terms of Use to reflect our new entity name and address. You can review the changes here.
We’ve updated our Terms of Use. You can review the changes here.

The Escape Key

by Esc Key

/
  • Streaming + Download

    Includes high-quality download in MP3, FLAC and more. Paying supporters also get unlimited streaming via the free Bandcamp app.
    Purchasable with gift card

      name your price

     

1.
- Καλώς ήρθες στην κόλαση. - Θέλω το δωμάτιο 24. - Πουλάς την ψυχή σου για 24 καράτια; - Ψάχνω άλλη μια φυλακή. - Αξίζει και πάνω απ’ όλα δεν κοστίζει. - Απορώ που είμαστε ακόμα εύθυμοι. - Αφού ο κόσμος είναι μια πλαστική απάτη. - Πού είναι το παιδί; - Χτίζει επίχρυσα παλάτια. - Μα είναι νεκρό και βρομάει το πτώμα. - Έτσι είναι η παιδεία. - Και τα χειρουργικά γάντια; - Έτσι είναι η θρησκεία. - Ελκυστική για την ψυχή; - Αναμορφωτήριο, περάσαν τα χρόνια. - Και τώρα τι; - Τώρα κλοτσάς την καρέκλα. Πάτα ESC, για να μπεις βρες μια πόρτα να βγεις Επισκεπτήριο, αυτό το βράδυ στις τρεις Σαν να κερδίζεις ένα δις, απίστευτο κι ας μην το δεις Αναμορφωτήριο, επισκεπτήριο
2.
Keli 24 03:43
Άνθρωποι ποντίκια, ζουν για να πληρώνουν δεκανίκια Τρέχουν τρέχουν σαν τρελοί μες στη γυάλα τη χρυσή Θαμπώθηκαν και μπήκαν ένα όμορφο πρωί Τώρα ασφυκτιούν, ψάχνουνε λίγη ζωή Ξύπνησα μια μέρα, βαρύς ήταν ο ύπνος Κάθισα λιγάκι να συνέλθω όπως συνήθως Όμως παρατήρησα πως κάτι έχει αλλάξει Το δωμάτιο, οι τοίχοι, ο αέρας δεν ταιριάζει Άναψα τα φώτα, λουσμένος στον ιδρώτα Κοίταξα τριγύρω, τι να δω; Όλα ήτανε φτιαγμένα από χρυσό Έι ξύπνα! Μάλλον είναι ένα όνειρο Πέρασε η ώρα κι αφότου πια συνήλθα Άρχισα να αγγίζω τα πάντα γύρω γύρω Το τραπέζι, το κρεβάτι, τα ρούχα και τα ράφια Ήταν όλα 24 καράτια Ένιωσα ευτυχία, παράξενη ιστορία Μία φορά μου χαμογέλασε η τύχη Ντύθηκα, στολίστηκα να δω το παραμύθι Όμως δεν περίμενα πιο κάτω τι θα γίνει Πήγα προς την πόρτα, μα έλειπε η πόρτα Οι τοίχοι ήταν γυάλινοι, παράξενα τα φώτα Ταβάνι δεν υπήρχε, παρά μόνο μια τρύπα Ο αέρας που ανέπνεα με έπνιγε στ’ αλήθεια Πέρασαν μέρες, πέρασαν μήνες, πέρασαν χρόνια Και εγώ στο ίδιο δωμάτιο να σέρνομαι ακόμα αναζητώντας μία πόρτα για να φύγω όλα μάταια, κελί 24, και κλείνω Το χρυσό δαχτυλίδι (γυάλιζε το δόλωμα ) Στο λαιμό του δράκου (τσίμπησα, δεν πρόλαβα) Δρόμος από λάσπη (αγόραζα, αγόραζα) Το άγγιγμα του Μίδα (άτοκες ζωές) έχω όσες θες, όσες θες, όσες θες, όσες θες Περνάνε τα χρόνια κι η ζωή γίνεται πραγματική Οι φόβοι μεγαλώνουνε, η φαντασία ατροφεί Πέθαναν τα όνειρα, ζήτω το χαρτί Τρέχω να προλάβω τη ζωή, μα με προλαβαίνει αυτή Απλήρωτοι λογαριασμοί, τους κοιτώ δεν αλλάζουν Με στρεσάρουν και στο τέλος μ’ αγοράζουν Μια δουλειά το πρωί κι άλλη μία αρπαχτή Η τηλεόραση με βλέπει, με κοιμίζει όπως φωτίζει το κελί Μου δίνει τα εφόδια για τη χρυσή μου εκδοχή Ξυπνάω μια μέρα και νιώθω στον αέρα, πώς έφτασα εδώ πέρα που φοβόμουν και ευχόμουν ταυτοχρόνως Το χρυσό κελί μου, οι τοίχοι είναι δικοί μου Επιτέλους θα ζήσω όπως θέλω τη ζωή μου Όλο χαρά πήγα στην πόρτα για να φύγω Μα η πόρτα πουθενά, τα χρυσά μου κλειδιά ήτανε άχρηστα Πέρασαν τα χρόνια, μα δεν πέρναγε ο χρόνος Στο χρυσό μου κελί, πέθαινα μόνος Επίχρυσα παλάτια με δόσεις και γραμμάτια Όσο μου κρατάν’ κλειστά τα μάτια Θα κλειδώνω την ψυχή μου για 24 καράτια Έχω πουλήσει την ψυχή μου για 24 καράτια
3.
To Paidi 03:36
- Εσύ, παιδί μου, τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις; - Θέλω να γίνω πτώμα και να ζω σε ένα φέρετρο με πισίνα. Μ’ ένα ποδήλατο γυρνάω όλη μέρα, τίποτα δεν με νοιάζει Τον κόσμο πειράζω και κάνω χάζι Τρέχω στις πλατείες, πέφτω κάτω και χτυπάω Σηκώνομαι αμέσως, στα γέλια σκάω Συνεχίζω τη βόλτα μου και έχω μαζί τα όπλα μου Ένα πλαστικό σπαθί, αρκεί, πού είν’ οι κακοί Αν τους βρω, θα τους καρφώσω και τον κόσμο θα γλιτώσω Όλοι θα ζουν καλά με μένα σούπερ ήρωα Ωχ! Πέρασε η ώρα, γρήγορα, πάω στο σπίτι πάλι θα φωνάζουν: «Πού γύρναγες, βρ’ αλήτη;» Τρέχω στο κρεβάτι να με κρύψουν τα σκεπάσματα Ύπνος γρήγορα πριν να βγούνε τα φαντάσματα Το ξυπνητήρι χτυπάει ώρα 9 Σηκώνομαι και ψάχνω μα δεν βρίσκω το σπαθί μου πουθενά Κοιτάω στον καθρέφτη και δεν κάνω γκριμάτσες, απλά βλέπω μια φάτσα παγωμένη, με κοιτά Κατεβαίνω τις σκάλες και μπουρδουκλώνομαι Πέφτω κάτω χτυπάω, ωχ, κάπως αγχώνομαι Τηλέφωνο αμέσως στο γιατρό, μήπως είναι σοβαρό Πρέπει να πάρω κάποιο φάρμακο; Τρέχω έξω να καβαλήσω το ποδήλατό μου Όμως στην απέναντι πλευρά του δρόμου Μια κοπέλα κλαίει, τη χτύπησε το αφεντικό της Λέει πως δεν έβγαλε το νυχτοκάματό της Σκύβω το κεφάλι, έχω χάσει το σπαθί μου και τι ψάχνω, το ποδήλατο το έθαψα μαζί Με ’κείνο το κωλόπαιδο που ήξερε να ζει Κι όσο περνάν τα χρόνια, τόσο βρομάει το πτώμα Πού είναι η νοσοκόμα; Μην κρύβεσαι στο χώμα Πού είναι το παιδί, ποιος το ’χει και γιατί το κρύβει ώσπου μια για πάντα να εξαφανιστεί (να χαθεί) Κοιτάω στην τηλεόραση, στο δρόμο, στις εφημερίδες στο ραδιόφωνο, στο σινεμά και στις βιτρίνες Ψάχνω στα καφέ, στα κλαμπ, στις αγγελίες Στα θέατρα, στα φέρετρα και σ’ όλες τις κηδείες Όπου κι άμα πάω όμως όλοι είναι σε άμυνα Δεν απαντάν στις ερωτήσεις μου, λέν’ νιώθουν άσχημα Πολύ προσωπικό ή πολύ ρομαντικό ή πολύ δραματικό και ενοχλητικό Το στήνουμε στον τοίχο, ξερνάμε όλους τους φόβους και, όταν πια ξεδώσουμε, ζητάμε και το λόγο Μετά στο κρατητήριο για δέκα λέει γραμμάρια Αντί να τ’ αγκαλιάσεις, που ’χεις ζήσει τα τριπλάσια Και όταν αστοχήσει, το δείχνεις με το δάχτυλο καθώς σκοτώνεις κάθε πιθανό εύστοχο αύριο Και ψάχνω σαν τον άγριο, τον άθλιο, τον ξεπεσμένο το παιδί που έθαψα κάτω από το τσιμέντο Γιατί κάποτε απέτυχε, πληγώθηκε κι αγχώθηκε κι εκεί που λίγο κρύφτηκε, για πάντα καταπλακώθηκε Τέρας είσαι σαν πατέρας, τέρας είσαι σαν μητέρα Συγκεντρώσου τώρα, δώσε λίγο αέρα Μην έρθεις μαζί μου για να ψάξεις το παιδί είναι αργά κι έχει καεί και είναι στάχτη.
4.
Pliges II 02:29
Μπήκε στο σπίτι, γεμάτη κλάματα Πρόσωπο μαύρο από τη μάσκαρα, Έκλεισε πίσω της την πόρτα, έκλεισε πίσω της τον κόσμο Κι έπεσε ανάσκελα, αντιμέτωπη με τον τρόμο Κοιτούσε το ταβάνι, το ήξερε πως ξανά τα είχε κάνει όλα θάλασσα και έβλεπε τη ζωή της σαν ταινία Μόνο που μόνταρε ό,τι έφερνε πόνο Έκοβε κι έραβε σκηνές από την άρρωστη αγάπη του Χέρια που της κρύβανε απότομα το φως στο κρεβάτι του Χέρια γεμάτα μίσος, χέρια με ζώνες σφιχτές Σώματα μπρος στον καθρέφτη γυμνά, με μώλωπες και γρατσουνιές Το γυμνό της σώμα που δεν ξέρει πια τι να το κάνει Όπου κι άμα το αφήσει, αυτό τη βρίσκει πάλι Όποιος την αγαπήσει καταλαβαίνει κάτι της έχουν στερήσει, πριν της το χαρίσει η φύση Χαράζει τα στήθη της, χαράζει το σώμα της Κάθε πληγή μια νίκη της, ο δρόμος για την κόλαση Οι μνήμες της φρίκης της, το άδειο της σώμα Η βιασμένη απόλαυση γεμίζει χρώμα Σκίζει τα ρούχα της αργά, βγάζει τα εσώρουχα και πάει στον καθρέφτη μπροστά Πιάνει τους μαρκαδόρους της και τη νερομπογιά αρχίζει να τους γρατσουνά αρχίζει να τους γρατσουνά στο γυμνό δέρμα ζωγραφίζει ποταμάκια μ’ αίμα πληγές, αστέρια, πλανήτες, μαύρες τρύπες, κολασμένοι εραστές Κοιτάει τον καθρέφτη με ηρεμία σαν να ξέρει τι κάνει καλά Χαϊδεύεται αργά, όπως χαμογελάει απαλά Δεν είναι αγάπη, μα δεν είναι και απέχθεια Δεν είναι το τέλος μα δεν έχει και συνέχεια Οι πληγές επουλώνουν, οι μπογιές θα βγουν μα οι καθρέφτες, δεν σταματούν να αντανακλούν.
5.
Απλά δεν βγαίνει νόημα Ένα παραμύθι, για κάθε αναπάντητο ερώτημα Φτερά από κερί, ασφάλεια με χρυσά κάγκελα Κοιμάμαι στο ζενίθ μου, ξυπνάω στην κατάντια Μιλάω για αγάπη και ρομαντικά βράδια Μα αγγίζω τα παιδιά μου με χειρουργικά γάντια Κι ας κοιτώ τον ουρανό για να νιώσω παλιός Κι ας σκοτώσω τη νύχτα για να δω το φως Είναι αλλιώς όταν ο φόβος καθορίζει τα λάθη Τότε χάνεις διπλά, τότε γυρίζεις την πλάτη Βλέπω τα μάτια σου, νιώθω τον πόνο σου κι απέχω Θέλω να ελπίζω πως δεν αξίζω να είμαι ότι αντικρίζω Όσο δακρύζω, νιώθω πιο πολύ ότι αντέχω το ψέμα Αναγνωρίζω τα απαράβατα, τα άβατα και τα περπατημένα Σε έναν κόσμο που όλοι ξεχωρίζουμε Τα μονοπάτια της ζωής μας δεν ορίζουμε Δεν ξέρουμε πότε θα πέσει αυτό που χτίζουμε Στο να ζήσουμε καλύτερα ελπίζουμε Ανάσανα κι έψαξα το μονοπάτι, με καβάτζα μόνο ένα δάκρυ 2000 χρόνια στάχτη, ο κόσμος μια πλαστική απάτη Ένας οργανισμός ακάθαρτος και νοσηρός, αναρωτιέμαι πώς Ακόμα ελπίζω, ακόμα νιώθω, ακόμα χτίζω Μα πώς; Μέσα στο γκρίζο Ρίχνω χρώμα στην παλέτα, βάφω την κάθε μέρα Μα βγαίνει πάλι μουντό, πάλι το ίδιο σκηνικό και δεν μπορώ να βρω το σωστό χρωματισμό τα σωστά υλικά, να μην γκρεμίσει κι αυτό Έπεσα, πόνεσα, σηκώθηκα, περπάτησα Για μια στιγμή απελπίστηκα και όλα τα παράτησα Έκλεισα τα μάτια κι έκανα μια ευχή Όταν τα ανοίξω να μη βρω κι άλλη πληγή Άλλη μια φυλακή ελκυστική (για την ψυχή) Άλλη μια φυλακή για την ψυχή (ελκυστική) Πολεμάω για το δικαίωμα να νιώθω την απόγνωση Χωρίς παρηγοριά, χωρίς αιτιολόγηση Χωρίς την υποχρέωση που νιώθεις για τον πόνο μου Γιατί γιατρεύοντας εμένα γιατρεύεις και τον κόσμο σου Τον εύθραυστο, τον διαρκώς απειλούμενο τον μόνο σου κρατούμενο, τον τρομερό εφιάλτη Ριζωμένο στα θεμέλια της νεύρωσης που χτίζεις Την ανάγκη να ελέγχεις και να διαδραματίζεις Γολγοθάδες και θεούς καλοφαγάδες, με ρωτάς τι μένει Βυθίζεσαι κι είμαστε όλοι συνεννοημένοι και τίποτα δεν μένει Πώς να στο πω, το ’χω κάπως στο μυαλό αλλιώτικο Θα ήθελα τον κόσμο διαφορετικό και όμορφο Χωρίς φόβο και πόνο Χωρίς αίμα και μίσος Χωρίς τα μονοπάτια να χωρίζουν στο ημίφως.
6.
Είναι που όλα τα βρήκα όπως μου τα ’χαν πει Γνώσεις, παιδεία, θρησκεία, μουσική Η κοινωνία φροντίζει για όλα και για όλους αρκεί να πηγαίνεις με τους νόμους Μη μιλάς, κάνε πως δεν βλέπεις, μη ρωτάς Φροντίζουμε για σένα πάντα, αυτό μην το ξεχνάς Η γνώση είναι όπλο, πρέπει να πας σχολείο κι αν θες να γίνεις κάτι, χρειάζεσαι πτυχίο Πίστευε και ερεύνα, τόσα βιβλία γράψαμε με τη βοήθεια του Θεού τα υπόλοιπα τα κάψαμε κι όσον αφορά την καλλιέργειά σου μουσικές νότες κλάσαμε ν’ ακούν και τα παιδιά σου Την επανάστασή σου την έχουνε χεσμένη Είναι νόμιμο σκονάκι και χιλιοφορεμένη Πρώτα σχολείο, μετά στρατός, κι ένα-δυο στην εταιρεία Το μόνο που σου φταίει είναι η καλή μας κοινωνία Μην τρελαίνεσαι, κανένας δεν γουστάρει ν’ αγοράσει την ψυχή σου Το μόνο που γουστάρω είναι να ρίξω την τιμή σου Να ντρέπεσαι για σένα, το σώμα σου, το σπίτι σου, τον κώλο και τη μύτη σου Αγόρασε το προϊόν μου, θ’ αλλάξει τη ζωή σου Όσο απομακρύνεσαι από σένα, τόσο ελέγχω την ψυχή σου Γιατί θέλεις ν’ αρέσεις, θέλεις να ξεχωρίζεις Θέλεις να γίνεις σαν αυτόν τον ήρωα της φήμης που θαυμάζουμε Κι αυτός είναι ο σταρ που τελικά αγοράζουμε Κι αυτός είναι ο τρόπος που συνειδήσεις πλάθουμε κι όταν μας καταλάβουνε, το ρίχνουμε στην πλάκα Οι μόδες πάνε κι έρχονται διαχρονικά Τα πρότυπα μολύνουνε σταθερά Τα χρέη μας αυξάνονται γεωμετρικά και όλοι προχωράμε στο γκρεμό ληθαργικά γιατί μας έχουν αποπροσανατολίσει ολοκληρωτικά.
7.
Den Kostizei 04:10
Χρόνια τώρα δεν τα πάω καλά με τους ανθρώπους όσο κι αν προσπαθώ, δεν μπορώ να βρω τους τρόπους να επικοινωνήσω, να αναπτύξω κάποια σχέση μια αληθινή φιλία, έναν έρωτα πες σχέση Έψαχνα να βρω τι φταίει Μήπως είμαι κάπου ελαττωματικός Μήπως δεν είμαι σωστός ή μήπως φταίει που δεν αρμόζω σε χάρτινες σχέσεις Φτυμένα σ’ αγαπώ και υποσχέσεις Στην αρχή στεναχωρήθηκα, δεν θέλω να σ’ το κρύψω Πάλεψα πολύ ένα φίλο να κρατήσω Όσο πέρναγε ο καιρός κι έβλεπα τι παίζει όμως Προτίμησα να μείνω μόνος. Κι όμως Δεν με χάλασε καθόλου τελικά Δεν με φόβισε ποτέ η μοναξιά Ίσα ίσα που βρήκα κάτι για να με γεμίζει Αξίζει και πάνω απ’ όλα δεν κοστίζει Έχω για φίλους μου τους σκύλους, για γκόμενα μια γάτα και για να με φυλάει μια χελώνα στην ταράτσα Βλέπεις δεν ταίριαξα πολύ με τους ανθρώπους Μα έψαξα και βρήκα άλλους τρόπους Όλοι γύρω μου παραπονιούνται πως δεν έχω τρόπους πως είμαι περίεργος και διώχνω τους ανθρώπους έβλεπα τα πράγματα λίγο διαφορετικά κι οι φίλες μου νομίζανε πως τις κοίταζα ερωτικά. Μα δεν έχω χιούμορ, ούτε στιλ, ούτε τύπο κι έτσι παντ’ έμενα μόνος να μιλάω σε κάποιον τοίχο Οι φίλοι μου με κράζουν που δεν έβγαινα έξω και έμενα το βράδυ στο pc μου για να παίξω Λίγο wow, λίγο pes, λίγο μπαφ και λίγο νες λίγο ξέχασα πως είναι να μιλάς να έχεις σχέσεις Δεν μπορούσα να ακολουθήσω τη ζωή αυτή το πρωί στην καφετέρια, το βράδυ μαγαζί. Κι έτσι μέρα με τη μέρα, με κάνανε όλοι πέρα και οι γείτονες μου κόψανε την καλημέρα. Μα εγώ βρήκα παρέα, βρήκα τη λύση κάπου αλλού πιστή, σιωπηλή και μ’ ακολουθεί παντού.
8.
Vrochopoios 03:33
Οι σταγόνες πέφτουν στο τσιμέντο βιαστικά, χαοτικά και μίζερα μια καλή δικαιολογία για να μην αφήσω το δωμάτιό μου σήμερα λες και μπορώ να βγω απ’ το κελί αυτό Οι σταγόνες πέφτουν στο τσιμέντο βιαστικά, χαοτικά και μίζερα Μοιάζουν με τον τρόπο που αντιμετωπίζω τη ρουτίνα μου φιλτράρονται μέσα από το κιτρινιασμένο φως του δρόμου μια καλή δικαιολογία για να μην αφήσω το δωμάτιό μου σήμερα λες και μπορώ να βγω απ’ το κελί αυτό Άπλωσα το χέρι μου έξω απ’ το παράθυρο να νιώσω το ψυχρό, υγρό άγγιγμά της. Αν ήταν γυναίκα. θα με μισούσε ήδη όπως όλες οι άλλες που πλήγωσα Πόσους ποιητές έχει διακόψει έτσι για λίγο από το έργο τους Πόσους έχει αγκαλιάσει νανουρίζοντας τη μοναξιά τους μπροστά στο τζάκι Αν ήμουν μουσικός, θα ήταν η μούσα μου Αν ήμουν εραστής, θα ήταν η μελαγχολία μου μα δεν είμαι τίποτα μα δεν είμαι τίποτα από αυτά Απλά μου θυμίζει όλα αυτά που θα μπορούσα να είμαι δίπλα της με κάθε σταγόνα νιώθω πιο λίγος Οι σταγόνες πέφτουν στο τσιμέντο βιαστικά
9.
Pliges I 02:36
Πριν κλοτσήσει την καρέκλα και το σκοινί σηκώσει το κορμί του Οι τελευταίες σκέψεις του αγγίζουν τη ρωγμή του Παρακαλάει να τη δει για τελευταία φορά να της πει πως το πάθος, ο έρωτας, ο φόβος ήταν απάντηση για όλα Πόσο μόνος ένιωθε όταν έλειπε απ’ το σπίτι Πόσο πιο γαλήνια όταν πίσω γυρνούσε Κάθε φόρα που την αντίκριζε, ταξίδευε, χόρευε και γελούσε Όμως εκείνη πάντα την πόρτα κοιτούσε Στο μυαλό του χαμογέλαγε, φώναζε κι έλεγε «Ποτέ δεν θα φύγω μακριά σου, δώσ’ μου λίγο τα φτερά σου» Εκείνος τα ’δινε πετούσανε για ώρα παρέα Κλάματα, φωνές, τον γυρνάνε στο χθες Ήταν το πάθος αγάπη άρρωστη χωρίς κατάληξη Ήταν εκείνη. Ο κόσμος όλος. Κρύος και μόνος Ήταν κι εκείνα τα δεσμά που την κρατάγανε κοντά του Ο φόβος για τη μέρα που θα φύγει μακριά του Αναρωτιέται αν θα μπορούσε να ’ναι άλλη η επιλογή του Δεν υπήρχε λογική, υπήρχε μόνο η όρεξή του όσο κι άμα ήξερε, ένοχος πως ήτανε Η αρρώστια του τον νίκαγε Στο κρεβάτι, τα δάκρυά της δεν σημαίναν κάτι Το έγκλημα μια καθημερινή ρουτίνα Κι ο κόσμος βλέπει δυο σκιές πίσω απ’ την κουρτίνα Της χαϊδεύει τα μαλλιά, μα πού να ’ξερε, ήταν η τελευταία φορά Έφυγε, μα όταν γύρισε βρήκε λυμένα τα λουριά Βρήκε λυμένα τα λουριά και σκισμένα τα φτερά Γυμνός στα μάτια των θεών, ένοχος άλλων εντολών Στον καθρέφτη με κραγιόν: «Τώρα μεγάλωσα, μπαμπά». Ήταν o φόβος, η παράνοια, αγάπη σπάνια Ήταν εκείνη. Ο κόσμος όλος. Κρύος και μόνος Ήταν κι εκείνα τα λουριά που της σφίγγανε τα χέρια Υπόσχεσή του πως θα τα λύσει κάποια μέρα Οι πληγές επουλώνουν, οι μπογιές θα βγουν Μα οι καθρέφτες, δεν σταματούν ν’ αντανακλούν.
10.

about

Για να ακούσετε τον δίσκο απο βινυλιο επισκευθείτε τον σύνδεσμο αυτο (Youtube):
youtu.be/-oPx-0uI2lM

credits

released July 25, 2011

Μουσική παραγωγή, προγραμματισμός, ηχογράφηση και Μίξη από τον ALX στο 396-RainLab
Mastering από τον Γιάννη Χριστοδουλάτο στο Sweetspot
Σχεδιασμός εξωφύλλου από ALX, Lexx, Rainman, Ειρήνη Κουκούλα και Indivisuals
Φωτογράφιση από τον ALX

Διεύθυνση Παραγωγής: Αντώνης Παπάζογλου, Αλέξανδρος Λίγγρης, Χρυσοβαλάντης Στραβαλέξης

license

all rights reserved

tags

about

Esc Key Greece

contact / help

Contact Esc Key

Streaming and
Download help

Redeem code

Report this album or account

If you like Esc Key, you may also like: